فیلم‌هایی که پیش از مرگ باید ببینید!
هفت شانس
«هفت شانس» یک فیلم کمدی صامت آمریکایی محصول ۱۹۲۵ به‌کارگردانی و بازیِ «باستر کیتون»؛ برپایه نمایشنامه‌ای به‌همین‌نام اثر «روی کوپر مگرو» است. دیگر بازیگرانش عبارت‌اند از «روی بارنز»، «اسنیتز ادواردز» و «روث دوایر»؛ ضمن‌اینکه «جین آرتور» که بعدها ستاره سینما شد، نقش ساده یک مسئول پذیرش را دراین‌فیلم بازی کرد. فیلم‌برداریِ صحنه‌های آغازین فیلم، با اوایل فرایندِ «تکنی‌کالر» هم‌زمان شده بود. این فیلم، شامل سکانس معروف «بهمن سنگی کیتون» است که طیِ آن، دقایقی شاهد فرار «باستر کیتون» روی شیب تند یک تپه هستیم؛ درحالی‌که سنگ‌های غلطتانِ پُرشماری در اندازه‌های کوچک‌وبزرگ او را تعقیب می‌کنند! داستان فیلم از آنجا آغاز می‌شود که «جیمی شانون» به‌عنوانِ شریک کوچکِ یک کارگزاریِ که در‌آستانه نابودی مالی‌ست؛ توسط یک وکیل باخبر می‌شود که پدربزرگش ارثی به‌مبلغِ هفت‌میلیون‌دلار برایش به‌جا گذاشته؛ البته به‌این‌شرط‌که تا ساعت 19 روز تولد 27سالگی‌اش (که اتفاقاً همان‌روز است) ازدواج کند. این شرط که درابتدا ساده به‌نظر می‌رسد، ماجرا را پیچیده و «جیمی» (با بازیِ باستر کیتون) را دچار زنجیره‌ای از تعقیب‌وگریزها می‌کند. «جوزف شِنک» (تهیه‌کننده) بااین‌نگاه حقوق نمایشنامه «هفت شانس» را خرید که فکر می‌کرد می‌تواند پروژه جذاب و خوبی برای همکاریِ «کیتون» با یکی از خواهران «نورما»، «کنستانس» یا «ناتالی» به‌عنوانِ زوج هنری شود. نسخه نمایشیِ آن در «برادوی» که کولاک کرده بود. «شِنک» از «کیتون» درخواست کرد که فیلم را بسازد. «کیتون» از نمایشنامه متنفر بود و آن‌را مسخره نامید؛ اما ازآنجاکه به «شِنک» بدهکار بود، مجبور شد برای تسویه بدهی‌اش، فیلم را بسازد. فیلم‌برداری، در ژانویه 1925 آغاز شد. «کیتون» قصد داشت فیلم را درحالی به‌پایان برساند که کاراکترِ «جیمی شانون» همچنان از میان انبوه زنانِ خواستگار فرار می‌کرد؛ اما از او خواستند که به پایانِ بهتری فکر کند. در پیش‌نمایشِ اثر، مخاطبانِ حاضر در سالن سینما، به صحنه‌ای که «جیمی» به‌طور تصادفی، از ضربه یک سنگ غلتان جان‌به‌در می‌بَرد، با بلندترین صدایشان خندیدند و این‌گونه بود که این صحنه ساده تبدیل به سکانسی طوفانی شد. کیتون برای خلق این سکانس، 150 سنگ کوچک‌وبزرگ به‌روش تلفیقِ پاپیه‌ماشه و توریِ مرغی تولید کرد که بعضاً قطرشان 2.4متر بود! این فیلم 56دقیقه‌ای، در گیشه درخشید و به فروش داخلیِ ۵۹۸۲۸۸دلار رسید. «دنیس شوارتز» (منتقد) این فیلم را پسندید و نوشت: «یک کمدی باستر کیتونی کمتر‌جاه‌طلبانه؛ اما خنده‌دار! فیلمی که برپایه یک شوخی ساخته شده؛ اما یکی از بهترین صحنه‌های تعقیب‌و‌گریز را دارد».