25 دی؛ سالروز شهادت امام‌هادی(ع)
سوم رجب (امسال مصادف با 25 دی) سالروز شهادت دهمین امام ما شیعیان دوازده‌امامی، «حضرت امام علی النقی(ع)» است. ازاین‌رو شایسته است مروری اجمالی بر زندگی آن امام همام داشته و با تدابیر و فداکاری‌های ایشان برای هدایت مردم و حفظ مذهب تشیع از انحرافات زمانه آشنا شویم. این‌موضوع از آنجا اهمیت مضاعف می‌یابد که بدانیم آن حضرت در زمانه پیچیده و پربلا و در شرایط دشوار و پرفشار ازسوی حاکمان وقت بسر می‌بردند. «حضرت علی النقی(ع)» فرزند «امام‌جواد(ع)» و کنیزی بود که گروهی از مورخین نامش را «سمانه مغربیه» و گروهی دیگر «سوسن» دانسته‌اند. «هادی» و «نقی» از شناخته‌شده‌ترین و مشهورترین القاب ایشان است. گفته شده ازاین‌روی ایشان را «هادی» لقب داده‌اند که در زمانه خود، بهترین هدایت‌کننده مردم به‌سوی خیر بوده‌اند. اقامت جبری ایشان و فرزندشان یعنی امام یازدهم ازسوی حکومت در منطقه‌ای سامرا به‌نام «عسکر» موجب ملقب‌شدن این دو امام همام به «عسکریین» نیز شده. «امام‌هادی(ع)» باآنکه در سامرا تحت‌کنترل و مراقبت قرار داشت اما با وجود همه رنج‌ها و محدودیت‌ها هرگز به کمترین سازشی با ستمگران تن نداد. بدیهی‌ست که شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه منفی و عدم‌همکاری وی با خلفا، برای طاغوت‌های زمان هراس‌آور و غیرقابل‌تحمل بود و پیوسته از این‌موضوع رنج می‌بردند و تنها راه را خاموش‌کردن نور خدا پنداشتند و درصدد قتل امام برآمدند و بدین‌ترتیب «امام‌هادی(ع)» نیز مانند امامان پیشین با مرگ طبیعی از دنیا نرفته؛ بلکه در زمان «معتز» و به‌دستور او، مسموم شده و به‌شهادت رسیدند و در سامرا (در خانه خویش) به خاک سپرده شدند. گفته شده که نقش انگشتر ایشان «الله ربی و هو عصمتی من خلقه» (خداوند پروردگار من است و حامی‌ام از شر آفریدگانش) بوده و انگشتر دیگری با نقش «حفظ العهود من أخلاق المعبود» (پایبندی به پیمان‌ها از خُلق خداوند است) نیز به‌دست می‌کرد‌ند.