فیلم‌هایی که پیش از مرگ باید ببینید!
روشنایی‌های شهر
«روشنایی‌های شهر» اثری صامت، به‌کارگردانی «چارلی چاپلین» با بازیِ خودش، «ویرجینیا چریل»، «فلورنس لی» و «هری مایرز» و تولید سال ۱۹۳۱ است. این اثر، از احساسی‌ترین فیلم‌های «چارلی چاپلین» دانسته شده که ماجرای عاشقانه «ولگرد کوچولو» (معروف‌ترین شخصیت خلق‌شده توسط چاپلین) با یک دختر نابینا را به‌تصویر می‌کشد. این فیلم، از نگاه «بنیاد فیلم آمریکا» بهترین فیلم جهان در‌زمینه کمدی-رمانتیک محسوب می‌شود؛ همچنین در لیست «۱۰۰ سال، ۱۰۰ فیلم به‌انتخاب بفا» (بازبینی ۲۰۰۷) که توسط «بنیاد فیلم آمریکا» تنظیم شد، به‌عنوان دهمین فیلم تاریخ سینما برگزیده شد. «روشنایی‌های شهر» به‌ادعای بسیاری از منتقدان؛ «بهترین فیلم چاپلین» محسوب می‌شود. قصه یک‌خطیِ آن چنین است: مرد بی‌خانمان خوش‌قلبی که عاشق یک دختر گل‌فروشِ نابینا شده، برای کمک به مداوای او، سعی دارد پول جمع کُنَد ... آنچه دراین‌میان رخ می‌دهد که مصائبی آمیخته با چاشنیِ طنزهای بصری و بی‌کلام «چاپلین» است، به ماجرا جان می‌دهد. اگرچه وقتی «چاپلین» شروع به بازنویسیِ فیلم‌نامه در سال 1928 کرد، فیلم‌های ناطق در‌حال‌افزایش بودند؛ اما او تصمیم گرفت کار خویش را در همان چهارچوب کلاسیکِ بدون دیالوگ ادامه دهد و صدا را تنها با‌استفاده‌از یک موسیقی هماهنگ با جلوه‌های صوتی، ترکیب کُنَد. فیلم‌برداریِ این اثرِ 87دقیقه‌ای، در دسامبر 1928 آغاز شد و در سپتامبر 1930 به‌پایان رسید. «چاپلین» دراین‌کار برای اولین‌بار موسیقی متن یکی از آثارِ خود را ساخت و آن‌را طیِ شش‌هفته با «آرتور جانستون» نوشت. تم اصلی که به‌عنوان لایت موتیف برای دختر گل‌فروش نابینا استفاده می‌شود، درواقع آهنگ La Violetera (چه‌کسی بنفشه‌های من را می‌خرد؟) از آهنگساز اسپانیایی «خوزه پادیا» است که درادامه، با این موزیسین، یک دعوای حقوقیِ را نیز از سر گذراند. فیلم، بلافاصله پس از اکران (در 7 مارس 1931) با نقدهای مثبت و فروش جهانی بیش از چهارمیلیون‌دلار به موفقیتی ویژه دست یافت؛ و یادمان باشد که این پیروزی در زمانی محقق شد که چهارسال از آغاز اکران فیلم‌های صدادار (با اولین نمایش «خواننده جاز»؛ 1927) گذشته بود. در 1991، «کتابخانه کنگره» این فیلم را برای نگهداری در «فهرست ملی فیلم ایالات‌متحده» به‌عنوان «از‌نظر فرهنگی، تاریخی، یا زیبایی‌شناختی مهم» انتخاب کرد. در سال 1949، «جیمز ایجی» (منتقد و روزنامه‌نگار برنده پولیتزر) صحنه پایانیِ آن‌را «بزرگ‌ترین بازی تک‌نفره متعهد به سلولوئید!» نامید.