وزن ایده‌آل، الزاماً وزن کمتر نیست

گزارش نهم مارچ 2009 نشریه «گاردین» با این جمله شروع می‌شود که اضافه‌وزن در افراد، هزینه مضاعفی را به بخش خدمات بهداشت و درمان جوامع تحمیل می‌کند و ازاین‌رو، «لاغری» را باید نوعی مسئولیت‌پذیری اجتماعی دانست و آن‌را وظیفه ملی و میهنی به‌حساب آورد ... آیا چاقی و لاغری هم از مسائلی هستند که ساختارهای بالادستی به دل جامعه دیکته می‌کنند؟ پاسخ مناسب به این پرسش «نه الزاماً» است؛ درواقع، به‌رغمِ ادعای نویسندگان این نشریه انگلیسی؛ آنچه که مدنظر مسئولان و قانون‌گذاران (بریتانیا) بوده؛ هزینه‌هایی‌ست که سبک بدِ زندگی که اضافه‌وزن هم یکی از تظاهرات بیرونی آن بوده و بیماری‌های مرتبط‌با‌آن، برای دولت‌ها می‌تراشد. به‌عبارتی، این خبر را باید تلنگری درجهتِ هل‌دادن جامعه به «به‌زیستن» عنوان کرد؛ نه القای زیبایی تصنعی با پیش‌شرط‌های «خوش‌اندام»‌بودن در سایزهای تعریف‌شده ازسویِ نظام سرمایه‌داری. مثلاً، پژوهشی که سال 2004 توسط کلینیک سلامتی دانشگاه «هاروارد» انجام شد؛ این نتیجه به‌دست آمد که از بین 115هزار خانم 30 تا 55سال دارای اضافه‌وزنِ محسوس، شانس مرگ‌ومیر آنهایی که فعال‌تر بودند، بسیار کمتر بود. درواقع، بهتر است که افراد سلامت‌تر زندگی کنند که این تنها منحصر به کاهش وزن نیست. محققان در این پژوهش عنوان کردند که بهتر است، افراد چاق اما متناسب باشند تا اینکه لاغر اما نامتناسب باشند. یک‌دهه‌بعد، دانشمندان به نتایجی مشابه در بررسی مشابهی رسیدند؛ نشریه تلگراف در گزارش 17 فوریه 2019 نوشت: موضوع پاردوکس چاقی و سلامت هنوزهم محل چالش است و اگرچه مزایای کاهش وزن برای سلامتی عمومی بدن، روشن است؛ اما الزاماً هر چاقی، خطرناک و هر لاغری، امن نیست. دانشمندان در این گزارش عنوان کرده‌اند که توده بدنی مناسب و وزن ایده‌آل، منحصر به هرشخص خواهد بود و اساساً باید به‌دنبال واقعی‌ساختن مفهوم «وزن طبیعی» در هر فرد بود؛ نه رسیدن به وزن کمتر.