بازخوانی نمادین سین‌های سفره هفت‌سین
در زبان باستانی عدد «هفت» به‌نام «امرداد» است که معنای «زندگی و جاودانگی» را می‌دهد؛ بنابراین، ایرانیان باستان هفت واژه را به‌نشانه آن گزینه کرده و بر خوان نوروزی می‌چینند. «هفت» برای ایرانیان باستان مقدس بوده و برای مفاهیم مثبت، خوش‌یمنی و فال نیک، از این‌عدد استفاده می‌کردند: هفت‌رنگ رنگین‌کمان، هفت‌خان رستم در شاهنامه، هفت‌آسمان، هفت‌اقلیم، هفت‌روز هفته، هفت‌فرشته، هفت‌شهر عشق در عرفان، هفت‌پیکر و مواردی دیگر.
1. سبزه: سبزه نو‌رسته سرسبزی و شادابی و نشانگر پیوند زندگی بشر با طبیعت است.
2. سمنو: نوعی شیرینی که به‌دلیل تهیه آن از جوانه گندم، نمادی از زایش گیاهان، بارورشدن گیاهان و نو‌شدن است.
3. سنجد: به‌باور پیشینیان از مقدمات تولد و زایندگی؛ و نیز نماد عشق و دلباختگی‌‌ست.
4. سیب: نماد زایش و باروری و سلامتی‌ست. در افسانه‌ها از آن به‌عنوان میوه جوان‌کننده یاد شده و نماد نو‌شدن و تازگیِ دائمی‌ست.
5. سکه: نماد خیروبرکت و روزی‌افزون است.
6. سرکه: به‌خاطر رنگ و تهیه‌شدگی از گیاه، نمادی از جام زندگی و جاودانگی‌ست.
7. سیر: در بیشتر فرهنگ‌های جهان به‌عنوان عامل دورکننده ارواح و پلیدی‌ها، امراض، نیروهای شوم و منحوس یا دفع حمله‌های خطرناک به‌کار رفته. در کتاب «فرهنگ اساطیر» آمده است: مصریان قدیم از سیر به‌دلیل بویش به‌عنوان «خدای ضد‌مار» استفاده می‌کردند.