«باغ درویش‌خان» سیرجان؛ باغی با میوه‌های سنگی
«باغ سنگی» که به «باغ درویش‌خان» نیز معروف است، هرساله گردشگران بسیاری را به‌سمت خود فرامی‌خواند. این باغ، یکی از اثرهای ماندگار در روستای دورافتاده «میاندوآب» در «دشت سیرجان» است. سازنده این اثر ماندگار، مردی ناشنوا به‌نام «درویش‌خان اسفندیارپور» است. او متولد ۱۳۰۳ و پسر یکی از خان‌های زمان خودش به‌نام «حبیب‌خان» بوده است. طبق داستان‌های نقل‌شده؛ او یکی از زمین‌داران «سیرجان» بود که از راه چوپانی و باغبانی، گذران معیشت می‌کرد و درختان باغش نیز عمدتاً بادام و گردو بودند؛ تااینکه در سال ۱۳۴۰ طرح «اصلاحات ارضی دوره رضاخان» اجرا شد و باغ او که در محدوده را اصلاحات قرار گرفته بود، به‌مرورزمان خشک شد و کاری از دست درویش‌خان برنیامد. او در صحرای مجاور یکی از باغ‌های خود چادر زد و در اقدامی عجیب، درختان خشکیده را در زمین خود می‌کاشت و سنگ‌های عجیبی به آن‌ها آویزان می‌کرد. این «باغ سنگی» در متراژ ۱۰۰۰متر و با ۱۸۰ درخت با «بارِ میوه سنگی» شکل گرفته و درواقع بیانگر آن‌چیزی‌ست‌که «درویش‌خان» توان بیان آن‌را نداشته است. «باغ سنگی» ایده‌ای‌ست که سال‌ها گردشگران ایرانی و خارجی بسیاری را به‌خود جلب کرده. خانواده «درویش‌خان» می‌گویند که پس از اصلاحات ارضی، او مدت زیادی گریه و زاری؛ و بعد، اقدام به ساخت این باغ کرده؛ اما برخی می‌گویند که «درویش‌خان» شبی در خواب، این باغ را دیده و صبح پس از بیدارشدن، اقدام به درست‌کردنش کرده است. نقل‌قول‌های زیادی دراین‌خصوص وجود دارد؛ مانند اینکه سنگ‌های باغ همه از تکه‌های شهاب‌سنگی تشکیل شده‌اند که در نزدیکی باغ به زمین افتاده یااینکه ایده ساخت «باغ سنگی»، ناشی از مشاهده مشکلات جنگ جهانی اول و دوم بر ایران بوده و هزاران نقل دیگر که گویا هیچ‌یک به واقعیت نزدیک نیست. این باغ، در محلی واقع شده که هیچ سنگی به‌این‌ابعاد در آن قرار نگرفته و نزدیک‌ترین سنگ‌ها در کوه‌هایی با فاصله‌های پنج،شش‌کیلومتری بوده و مسلماً حمل چنین سنگ‌های بزرگی، از این فاصله برای یک پیرمرد، کار دشواری‌ست. تمام سنگ‌های متصل به درختان به‌شکل ماهرانه سوراخ شده‌اند؛ درحالی‌که او هیچ ابزاری برای سوراخ‌کردن سنگ‌ها در‌اختیار نداشته و مشغول سوراخ‌کردن سنگ‌ها نیز دیده نشده. ابعاد برخی از سنگ‌ها به‌حدی‌ست که برای بلند‌کردن آن، چند مرد تنومند نیاز است! ایرنا