گزیده نکات خلاقیت نمایشی-ویلیام شکسپیر
ویلیام شکسپیر شاید بزرگترین درام نویس همه اعصار باشد. سی و هشت نمایشنامه به او نسبت داده می شود که برخی از آنها را با همکاری دیگران نوشته است. شکسپیر داستانهایش را از منابع گوناگونی اخذ می کرد. اما آنقدر روی آنها کار می کرد که کاملاً متعلق به خود او گردند. در نمایشنامه های او موقعیتها و شخصیتها همواره به صورتی واضح در صحنه های اول باز می شوند و حرکت نمایشی به صورتی منطقی از طریق آن موقعیتها تحول می یابد. معمولا تعدادی داستان در آغاز در هم بافته می شوند و تا حدی مستقل از هم به پیش می روند. اما سرانجام در نتیجه ی نهایی به هم پیوند می خورند. به طوری که حل یکی از مسائل راه به حل مسائل دیگر می برد. وی در حرکت صحنه، آزادانه از زمان و مکان استفاده می کند و معمولا در یک نمایش ماهها و سالها در مکانهایی جداگانه سپری میگردند. بازیگران فراوان نمایشنامه های او به صورت شخصیتهای دقیقی تراشیده شده اند که در پهنه ای از حماقت و نادانی تا فرمانروایی و قهرمانی، از جوانی و معصومیت تا پیری تجسم می یابند. دیالوگ شاعرانه و جاندار او نه تنها عواطف، حالات و عقاید ویژه ای را برمی انگیزد، بلکه زبان مجسم او شبکه ای از تداعیها و دلالتهای پیچیده را می شکوفاند تا موقعیت دراماتیک را بلافاصله با همه هستی پیوند دهد. وی تقریبا همه ی اشکال دراماتیک رایج و مباحث زمان خود را در نمایشنامه هایش به کار گرفت و در هر یک از اشکال کاملترین بیان ممکن را به استخدام خود درآورده است. شهرت شکسپیر در اواخر سده ی هفدهم آغاز شد و در سده ی هجدهم به اوج خود رسید. / منبع : تاریخ تئاتر جهان-اسکار براکت